In de wereld van de farmacologie en -therapie was Starkenstein een autoriteit. In zijn instituut te Praag verrichtte hij baanbrekend onderzoek naar ontstekingsremmers en slaapmiddelen. Nadat hij in 1938 vanwege zijn Jood-zijn was ontslagen, kon hij terecht bij de Amsterdamsche Chininefabriek. Daar werd hij eind oktober 1941 toch gearresteerd. Een dramatische tocht volgde via de gevangenis van Amsterdam, Scheveningen, Kleef en Praag naar het concentratiekamp Theresienstadt. Vandaar werd hij naar ‘de hel van Mauthausen’ gedeporteerd waar hij op 6 november 1942 is omgebracht. Zijn vrouw en zijn dochter Magda, die inmiddels (1941) met de zenuwarts en seksuoloog Coenraad van Emde Boas was gehuwd, overleefden de Holocaust.
EMIL STARKENSTEIN
Al in 1933 namen 43 (veelal Joodse) artsen het initiatief tot oprichting van een Noodfonds om ‘door moreelen en fïnancieelen steun, het leed te verzachten van deze Collegae, die, louter omdat ze van ander ras zijn, verdrukt worden’. De respons op de oproep was teleurstellend: al in maart 1935 werd besloten het Noodfonds op te heffen. Bij het inwerkingtreden van de Neurenberger Wet die Joodse artsen in Duitsland hun bevoegdheid ontnam, werd eind september 1938 het Artsen-Noodfonds heropgericht, nu met meer succes.
Duizenden Joodse medici in Duitsland, Oostenrijk en Tsjechoslowakije ontvluchtten na 1933 hun land. Zo’n 50 meest oudere artsen hoopten in Nederland veilig te zijn. Sommigen onder hen waren prominente medici die op hun vakgebied naam hadden gemaakt.
Kaatje Benninga
(1898- Sobibor 1943),
huisarts uit Hamburg
Kurt Singer
(1885- Theresienstadt 1944),
neuroloog én dirigent uit Berlijn
scroll naar beneden
In medische tijdschriften verschenen regelmatig berichten over wat er bij ‘de Oosterburen’ gaande was.
(uit het Nederlandsch Tijdschrift voor Geneeskunde 1938)
De Nazi-ideologie, waarvan het antisemitisme een pijler was, veroverde gaandeweg ook de Duitse geneeskunde en gezondheidszorg. Joodse artsen werd het werken onmogelijk gemaakt, Joodse instellingen werden gesloten en de Joodse bevolking werd de toegang tot de niet-Joodse medische voorzieningen verboden.
In de wereld van de farmacologie en -therapie was Starkenstein een autoriteit. In zijn instituut te Praag verrichtte hij baanbrekend onderzoek naar ontstekingsremmers en slaapmiddelen. Nadat hij in 1938 vanwege zijn Jood-zijn was ontslagen, kon hij terecht bij de Amsterdamsche Chininefabriek. Daar werd hij eind oktober 1941 toch gearresteerd. Een dramatische tocht volgde via de gevangenis van Amsterdam, Scheveningen, Kleef en Praag naar het concentratiekamp Theresienstadt. Vandaar werd hij naar ‘de hel van Mauthausen’ gedeporteerd waar hij op 6 november 1942 is omgebracht. Zijn vrouw en zijn dochter Magda, die inmiddels (1941) met de zenuwarts en seksuoloog Coenraad van Emde Boas was gehuwd, overleefden de Holocaust.
EMIL STARKENSTEIN
Al in 1933 namen 43 (veelal Joodse) artsen het initiatief tot oprichting van een Noodfonds om ‘door moreelen en fïnancieelen steun, het leed te verzachten van deze Collegae, die, louter omdat ze van ander ras zijn, verdrukt worden’. De respons op de oproep was teleurstellend: al in maart 1935 werd besloten het Noodfonds op te heffen. Bij het inwerkingtreden van de Neurenberger Wet die Joodse artsen in Duitsland hun bevoegdheid ontnam, werd eind september 1938 het Artsen-Noodfonds heropgericht, nu met meer succes.
Kaatje Benninga
(1898- Sobibor 1943),
huisarts uit Hamburg
Kurt Singer
(1885- Theresienstadt 1944),
neuroloog én dirigent uit Berlijn
Duizenden Joodse medici in Duitsland, Oostenrijk en Tsjechoslowakije ontvluchtten na 1933 hun land. Zo’n 50 meest oudere artsen hoopten in Nederland veilig te zijn. Sommigen onder hen waren prominente medici die op hun vakgebied naam hadden gemaakt.
In medische tijdschriften verschenen regelmatig berichten over wat er bij ‘de Oosterburen’ gaande was.
(uit het Nederlandsch Tijdschrift voor Geneeskunde 1938)
De Nazi-ideologie, waarvan het antisemitisme een pijler was, veroverde gaandeweg ook de Duitse geneeskunde en gezondheidszorg. Joodse artsen werd het werken onmogelijk gemaakt, Joodse instellingen werden gesloten en de Joodse bevolking werd de toegang tot de niet-Joodse medische voorzieningen verboden.