Begin jaren zeventig deed het lijden van de moeder van huisarts Truus Postma zo’n sterk moreel appèl op haar barmhartigheid, dat zij besefte niet anders te kúnnen dan haar moeders leven te beëindigen toen deze daar om vroeg. Het handelen van Truus Postma leidde tot de eerste belangrijke euthanasie-rechtszaak in Nederland.

De rechter in Leeuwarden achtte ondraaglijk lijden toen al een essentiële voorwaarde voor het door artsen op verzoek beëindigen van het leven van patiënten, en dat is het vandaag de dag nog steeds.

Niet alleen is ondraaglijk lijden een essentiële zorgvuldigheidseis uit de huidige euthanasiewet, de Wet Toetsing Levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (WTL), het is ook het centrale thema gebleven in de brede maatschappelijke, ethische, professionele en juridische discussies rondom euthanasie en hulp bij zelfdoding. Want wat is ondraaglijk lijden en wat niet, en wie bepaalt dat uiteindelijk? Het antwoord op die vraag is nog steeds onderwerp van discussie.